Vrijdag 11 september 2015, de dag dat de hele wereld de aanslagen van 9/11 herdacht, was de dag dat mijn wereld even stilstond. Die vrijdagochtend vertelde mijn dokter me dat ik diabetes type 1 heb en dat ik meerdere keren per dag insuline zou moeten spuiten, voor de rest van mijn leven. Ze stuurde me meteen door naar het ziekenhuis omdat ik onmiddellijk moest beginnen met insuline spuiten.

Even terugkeren naar een kleine maand voor die bewuste datum.

Mijn symptomen

Vermageren

In augustus begon ik te merken dat ik wat was afgevallen. Ik weet nog dat ik  heel trots een foto naar mijn zus stuurde: ik kon namelijk terug in een rok van toen ik 19 was (ik was toen 29)! Achteraf begrijp ik niet waarom ik niet eerder besefte dat dit niet normaal was, maar op dat moment stelde ik mezelf niet al te veel vragen. Ik was actief bezig met het voorbereiden van de beurzen en showrooms op mijn werk en ik dacht dat dat de reden was. 

Extreme dorst en wazig zicht

Ik had die maand ook zo'n dorst, vroeger dronk ik te weinig water en had ik quasi nooit een dorstig gevoel. Er werd gelachten dat ik eindelijk eens 'normaal' was en wat meer water dronk.

Er werd verder geen aandacht aan besteed, totdat ik in september voor mijn werk naar de Maison & Objet beurs in Parijs ging. Tijdens beursdagen eet je niet de meest gevarieerde maaltijden doorheen de dag, vooral als het druk was op de stand stopte ik gewoon een Chocotoff in mijn mond of dronk ik wat cola, niet wetende natuurlijk dat dit toen extra dorst zou veroorzaken.

Ik merkte bij het rondlopen in de gangen dat ik de standnummers niet meer kon lezen, dus ik dacht dat ik maar beter een afspraak bij de oogarts kon maken om mijn bril te laten aanpasse, verder gaf ik er geen aandacht aan.

De avond voor de beurs eindigde gingen we naar een Italiaans restaurant en at ik een groot bord pasta. 's Nachts werd ik om 3 uur wakker met de grootste dorst die ik ooit had gehad. Ik had geen water meer op mijn kamer dus ging ik naar de receptie om een grote fles water te kopen. Eenmaal terug op mijn kamer, duurde het een goede minuut voordat ik die fles water op had en mijn dorst was er nog steeds. Ik ging terug naar beneden om nog een fles te halen.. En toen nog een. De man bij de receptie fronste zijn wenkbrauwen, maar ik had nog steeds dorst. Na 3 liter water te drinken en nog altijd dorst te hebben had ik door dat er iets niet juist was.

Die avond heb ik voor het eerst gegoogeld op alle 'symptomen' die ik de afgelopen maand had ervaren, en type 1 diabetes kwam als antwoord naar voren.

Opstart van de behandeling

Dinsdagavond reed ik na afloop van de beurs vanuit Parijs naar huis en woensdagochtend zat ik bij de dokter om mijn symptomen uit te leggen. Ik liet nuchter bloed afnemen en de follow-up was vrijdag 11 september.

Bij aankomst bij de dokter die vrijdagochtend kreeg ik dadelijk de diagnose, de dokter had gewacht tot ik er was om een heel goede endocrinologe te bellen en te vragen of ik dadelijk mocht doorkomen. 

Tijdens de autorit naar het ziekenhuis van Waregem ging er vanalles door mijn hoofd. Wat heb ik in godsnaam gedaan om dit te krijgen? Wat heb ik gegeten? Is het omdat ik niet de gezondste eetgewoontes had tijdens mijn studententijd in Gent (wat al jaren geleden was). Ga ik nog kinderen kunnen krijgen? Ga ik oud worden?

Ik herinner me nog zo goed dat ik in de wachtzaal tussen allemaal oudere mensen aan het wachten was en zat te wenen. Toen ik binnen mocht bij de endocrinologe was het eerste wat ze zei "jij hebt niets gedaan of gegeten waardoor je dit gekregen hebt, dit is puur op u 'gevallen' ". En daar had ik alvast 1 antwoord op de vragen die door mijn hoofd spookten.

De rest van de dag verbleef ik  in het ziekenhuis en kreeg ik een enorme hoeveelheid informatie van mijn diabetesverpleegkundige. Ik leerde hoe ik insuline moest spuiten, hoe ik mijn suikerspiegel moest meten, hoe ik koolhydraten moest tellen...

Die dag was het begin van mijn nieuwe leven, met type 1 diabetes.